Ervaring Anne: afgelegde weg om te leren anticiperen op andermans emoties
In de volgende reeks van twee blogs schrijf ik over:
- de weg die ik afgelegd heb om te leren anticiperen op emoties van anderen (deze blog)
- hoe ik dit geleerd heb en de tips die ik daarbij heb
Woord vooraf
Ik wilde graag meewerken aan het schrijven van een blog, omdat ik in de afgelopen jaren ervaringen opgedaan heb, waarvan ik denk dat ze andere mensen met autisme op weg zouden kunnen helpen. Hierbij geldt dat ik deze blog vanuit mijn eigen ervaring heb geschreven en dat de tips niet voor iedereen bruikbaar zullen zijn. Zelf kan ik de tips ook alleen maar uitvoeren als ik over het algemeen goed in mijn vel zit (niet te veel overprikkeld ben en mijn autisme accepteer).
Emoties vond (en vind ik nog steeds) eng en onvoorspelbaar. Ik vind het al moeilijk om te achterhalen waar mijn eigen emoties vandaan komen, laat staan die van anderen. Tot ik op mijn negentiende de diagnose autisme kreeg had ik dus ook helemaal geen ruimte om bezig te zijn met de gevoelens van andere mensen. Ik kan alleen maar hopen dat ik niet te veel mensen (onbedoeld) gekwetst heb.
Bron foto: Alfred Grupstra Photography
Vroeger
Als er tranen over iemands gezicht lopen, dan is diegene verdrietig, dat is op zich duidelijk (tenzij het tranen van het lachen zijn, maar dat is weer een ander verhaal). Maar wat ik vervolgens met die tranen moest? Ik weet nog dat er voor mijn neus een vriendinnetje op de grond viel. Ze moest huilen. Ik had niet precies gezien wat er gebeurd was, want ik keek tegen de zon in. Ik vond het best erg dat ze viel en dat ze pijn had, maar hoe moest ik dat laten zien?
Ik bleef stokstijf staan en ik kneep met mijn ogen om door de zonnestralen heen te kunnen zien wat er precies gaande was en de situatie nog wat verder te bestuderen voor ik tot actie over zou gaan. Blijkbaar leek mijn gezichtsuitdrukking weer op lachen, waardoor mijn vriendinnetje van verdrietig naar boos ging: ‘Ik ben net gevallen! Dan ga je toch niet lachen?!’ En ze stampte boos naar binnen om troost en een pleister bij haar moeder te vinden.
Acceptatie van autisme
Ik kan veel van zulke voorbeelden geven, maar daar gaat deze blog niet over. Inmiddels heb ik namelijk bijna tien jaar een autismediagnose en ben ik door bewustzijn heel ver gekomen. De eerste paar jaren na mijn diagnose heb ik verschillende trainingen (psycho-educatie, sociale vaardigheidstraining) en individuele behandelingen gevolgd. Daarnaast ben ik heel onderzoekend aangelegd en heb ik tientallen boeken gelezen over autisme, maar ook over sociale vaardigheden.
Voor mijn diagnose was ik extreem onzeker, omdat ik veel negatieve ervaringen opgedaan had in contact met anderen. Toen ik wist waardoor dat kwam kon ik beginnen met het verwerken van die ellenlange lijst negatieve situaties in mijn hoofd, waarin ik mijzelf de schuld gaf van de miscommunicatie. Door te verklaren waar mijn reactie vandaan kwam kon ik er beter mee leven en zag ik dat het in ieder geval niet bewust ging. Ik werd milder naar mezelf en bouwde zelfvertrouwen op, waardoor ik openstond voor het aangaan van nieuwe vriendschappen.
Lees hier het tweede deel van deze blogreeks
Geschreven door: Anne van de Beek, 28 jaar
Zelfstandig ondernemer bij A-typist. Schrijft en fotografeert, o.a. over ervaring met autisme.
We vinden het leuk als je in het berichtveld hieronder laat weten wat je van deze blogpost vindt en wat je er aan hebt gehad.
Wil je een overzicht van alle tips & trucs op het kennisportaal, kijk dan hier.