Ervaringsverhalen Marlène: de begraafplaats (3)

In de volgende blogreeks van drie verhalen beschrijf ik hoe ik, iemand met Asperger, in verschillende situaties te maken heb gehad met het wel en niet herkennen van emoties van anderen.

De blogreeks bestaat uit de volgende drie verhalen:

  1. Terrasje in de zon op mooie markt
  2. Moeders
  3. De begraafplaats (deze blog)

Woord vooraf

Het doel van mijn verhalen is om mensen inzicht te geven in hoe ik als Asperger in elkaar zit. Waarom ik handel zoals ik handel. Ook hoop ik anderen met Asperger voorbeelden te geven waarin zij zich kunnen herkennen. Hen mogelijk inzicht te geven in hoe zijzelf in elkaar zitten. Een manier te laten zien van hoe hiermee om te gaan. Al vanaf kleins af aan bestudeer ik mensen. Wat doen ze, waarom? Hoe kan iemand zo zijn? Daardoor heb ik veel geleerd over emoties van anderen en hoe daarmee om te gaan. Misschien ben ik op dat gebied wel verder gekomen dan menig neurotypisch mens. 😉

Ik heb er geen moeite mee om Asperger te zijn. Het is voor mij een geuzennaam. Ondanks de beperkingen die ik heb. De verhalen die ik ga vertellen, laten zien waar ik tegenaanloop in mijn leven. Emoties van anderen die ik wel voel, maar niet begrijp. Hoe ik er wel of juist niet mee omga. Hoe ik me in die situatie voel.


De begraafplaats

Op een mooie dag liep ik op een begraafplaats, waar een goede vriendin van mij begraven is.

Ik was verdrietig.

Bij een graf zat een jongen van ergens begin 20. Hij straalde iets enorm bedroefds uit. Hij huilde en wiegde licht heen en weer. Zijn gezicht was vertrokken. Ik voelde een groot medelijden met hem en ging naar hem toe. Ik vroeg hem over zijn verdriet. Hij vertelde dat zijn vriendin overleden was en dat hij haar zo enorm miste .

Ik zei hem dat het heel erg voor hem was, wat hem zo te zien wat troostte. Hij beaamde dat het zo erg was, herhaalde dit een aantal malen. Hij keek me aan en boog zich ligt naar me toe.

Op een gegeven moment merkte ik dat hij wilde dat ik wegging. Hij ging verder van me afzitten. Zijn gezicht stond strak. Hij reageerde alleen nog heel kort op mijn woorden. Ik wist niet wanneer het moment van blij met troost overgegaan was in afkeer? ongeduld? …? En ging weg, ondanks dat hij me dat niet ronduit vroeg.

Ik liep verder naar het graf van mijn vriendin en voelde me zo naar. Ik was diepbedroefd om de jongen, om mijn vriendin en om mezelf. Ik twijfelde aan mijn inlevingsvermogen. Ik heb altijd gedacht dat ik juist op het stuk van verdriet mensen goed aanvoelde. Heb in mijn leven zoveel verdrietige dingen meegemaakt, dat herkenning daarvan tot mijn mogelijkheden behoorde. Nu moest ik onder ogen zien dat ook op dit stuk ik het aardig verkeerd kon hebben. Op de een of andere manier denk ik dat ik te dicht bij deze treurende jongen ben gekomen. Ik wilde hem verder troosten, terwijl hij alleen wilde zijn in zijn verdriet. Omdat ik hem had willen troosten, wat kracht had willen geven om verder te kunnen. Wat geëindigd was in iets wat ik niet begreep, maar in ieder geval niet goed was. Ik werd me weer eens bewust van de beperking die ik heb in het herkennen van emoties bij anderen.

Na deze gebeurtenis ben ik (nog) voorzichtiger geworden in het benaderen van mensen.


Moeilijk om te generaliseren

Het moeilijke aan dit soort situaties om er wat van te leren voor een volgende keer, is dat elk mens anders is. De verhouding tussen mij en die ander anders is. De situatie elke keer weer anders is. Je kunt ontspannen op een terrasje zitten met familie, of tegenover een vreemde staan. Op het werk is het anders dan privé. De achtergrond van de ander kan verschillen. Komt iemand uit een voor mij onbekend milieu, of familie met heel eigen regels? Zo zijn er zoveel verschillen mogelijk, dat het voor mij moeilijk is om generaliserend iets van te leren.

Lees hier deel één van de blogreeks.


Geschreven door: Marlène van Buuren.
Schrijfster van het boek “Vrouw met Asperger: egodocument” met daarin diverse soorten ervaringsverhalen.
Lees hier meer over het boek

Blog Marlène ervaringsverhalen emotie anticipatie autisme, boek -vrouw met asperger egodocument-In mijn boek ‘Vrouw met Asperger: egodocument’ beschrijf ik hoe ik in verschillende situaties reageer of voel. Mijn boek is zeer informatief voor iedereen die in zijn of haar leven, op wat voor manier dan ook, in aanraking komt met deze vorm van autisme.
Mijn boek is opgebouwd rondom de diverse positieve en negatieve aspecten van Asperger.
Ik richt me vooral op mezelf, mijn eigen ervaringen en gevoelens. Die van anderen naar mij toe komen nauwelijks aan de orde.

Let wel: dit boek gaat over andere onderwerpen dan emotie herkenning en anticiperen op emoties.

.
We zouden het leuk vinden als je in het berichtveld hieronder laat weten wat je van deze blogpost vindt en wat je er aan hebt gehad.
Wil je een overzicht van alle ervaringsverhalen op deze site, kijk dan hier.

Log in om reacties te kunnen plaatsen en te lezen.