Is het nodig of is het handig om emoties van anderen te herkennen? – blogreeks Marianne (2)

In deze blogreeks vertel ik over de vraag die ik mij stelde: “Wat zijn eigenlijk prettige sociale interacties en is het herkennen van emoties bij anderen altijd belangrijk?” Deze blogs heten:

  1. Wat betekenen sociale interacties voor mij
  2. Is het nodig of is het handig om emoties van anderen te herkennen? (deze blog)
  3. De uitdaging van het herkennen van emoties
  4. Dicht bij jezelf staan, voor jezelf zorgen en jezelf accepteren is het belangrijkste

 

Woord vooraf

Toen ik voor het eerst kennismaakte met deze website was er naast interesse in het onderwerp, ook irritatie. Ik vroeg me af wat voor mij prettige sociale contacten zijn en of die niet beïnvloed worden door wat anderen vinden of door algemenere politieke of maatschappelijke opvattingen? En moet ik altijd maar mijn best doen? Deze blogreeks van vier artikelen, met in totaal elf hoofdstukken, is een uitwerking van de overdenkingen op die vragen.

Hieronder het vervolg van hoofdstuk vier van de eerste blog.

5) Is het altijd nodig om emoties van anderen te herkennen voor een prettige sociale interactie?

Ik ben van mening dat het herkennen van emoties bij anderen vaak helemaal niet nodig is om toch een prettige interactie te hebben. Ik ga bijvoorbeeld graag op pad om vogels te kijken. Onderweg kom ik geregeld mensen tegen met dezelfde hobby of die gewoon aan het fietsen zijn. Als er een gesprek op gang komt, gaat dat bijna altijd over vogels of hoe mooi de omgeving is. Meestal wordt het niet gek gevonden dat ik ondertussen door de verrekijker blijf kijken. Voor mij zijn dat prettige sociale interacties (als ze tenminste niet te lang blijven plakken). Sommige mensen kom je regelmatig tegen en zo gaat soms het contact op den duur wat verder dan alleen praten over vogels en verrekijkers.

Maar ook bij vrienden is directe herkenning van hun emoties lang niet altijd noodzakelijk. Een vriend zei eens tegen mij dat het fijn is om een afspraak met mij te maken omdat het gesprek dan niet steeds over gevoelens gaat. In ons contact hoeft hij niet voortdurend alert te zijn op wat mensen bedoelen maar niet zeggen of op ingewikkelde sociale verhoudingen tussen bijvoorbeeld collega’s (met de daarbij horende roddels).

Ik vind het op mijn beurt prettig dat hij zijn grenzen duidelijk aangeeft. Als hij niet wil afspreken mailt hij bijvoorbeeld: ik ben erg moe vandaag en ga vandaag liever iets alleen doen. Dit vind ik fijne communicatie. Het enige lastige is op zo’n moment dat ik mijn eigen plannen moet veranderen. Tja, en veranderen is nou niet echt een sterke kant van mij.

6) Is het handig om emoties van anderen te kunnen herkennen?

Hoewel het mijns inziens lang niet altijd nodig is om emoties van anderen te herkennen, is het voor verdieping van sociale contacten wel handig om die vaardigheid te hebben.

Toen ik voor werk verhuisde en niet meer vanzelfsprekend tussen leeftijdsgenoten zat zoals tijdens de studie, merkte ik pas echt dat het leggen van contacten me niet makkelijk af ging. Ik voelde dat ik in gesprekken die niet gingen over werk of hobby niet goed mee kon doen, maar ik wist niet waarom (ik had toen nog lang geen diagnose).

Om spontaner te kunnen communiceren ben ik een cursus Spel en improvisatie gaan doen. De cursus heeft me op een aantal manieren geholpen. Ik leerde bijvoorbeeld nieuwe (gespeelde) sociale situaties kennen. Wat me ook heeft geholpen is dat een tegenspeler niets mocht ontkennen, hij of zij moest verder spelen met wat de tegenspeler aanreikt.
Soms wees de cursusleider me onverwacht aan om mee te doen met een improvisatie. Zo werd ik bijvoorbeeld het spel in gestuurd als klant bij een slager. Het eerste dat in me opkwam was dat ik een rolmops wilde kopen. Ik merkte hoeveel moeite het anderen kostte om niet te zeggen dat je geen rolmops bij de slager kunt kopen en toch met het nieuwe spelgegeven aan de slag te gaan.

Dat is een ervaring die ik heb meegenomen. Ik merkte door de cursus eerder verwarring of aarzeling in de stem van anderen. Daar bewust van worden betekende ook dat ik wat beter kon inschatten of ik wel of niet aansloot bij de beleving van de ander. Daarmee herkende ik nog niet andermans emoties, maar wel dat er veranderingen waren opgetreden.

 
Klik hier voor het vervolg van de blogreeks: De uitdaging van het herkennen van emoties
We vinden het fijn als je onderaan in het berichtveld laat weten wat je van deze blogpost vindt en wat je er aan hebt gehad.


Geschreven door: Marianne Geboers, schrijfster en vormgeefster van het boek: Autisme in kaart. Diagnose in het autismespectrum op haar 47e. Lees meer over het boek

AutismeinkaartAutisme in kaart beschrijft hoe autisme een rol speelt in mijn dagelijks leven en welke vaardigheden en hulpmiddelen ik kan inzetten om in balans te blijven. De teksten worden ondersteund door schema’s, illustraties, graphics en foto’s.
Hoewel het boek gemaakt is voor mezelf blijkt het veel nuttige informatie te bevatten voor andere mensen met autisme én hulpverleners.
Herkennen van emoties van mezelf en van anderen, is slechts een klein onderdeel van het boek. Meer informatie vind je op: www.autismeinkaart.nl.

Met dankt aan een kennisportaal-lid voor het geven van feedback tijdens het schrijfproces.

Wil je een overzicht van alle ervaringsverhalen op deze site, kijk dan hier.

Log in om reacties te kunnen plaatsen en te lezen.